Ik dacht dat ik het redelijk voor elkaar had maar zat ik er even naast! Op het Arrow Rock Festival vroeg mijn zwager ‘Heb je die al op CD?’. Hij bedoelde ‘Live and Dangerous’, de live dubbel elpee van Thin Lizzy. We hadden de band net gezien, vandaar. Ik antwoorde iets als ‘Ja, dacht het wel. Moet wel.’ Ik kon me niet herinneren waar of wanneer ik hem gekocht had maar ik had hem kort geleden nog beluisterd. Hij moest dus ergens liggen. We liepen verder langs de standjes met CD’s en ik begon steeds vaker te twijfelen, had ik die nou al of niet?
Dat was me vroeger met mijn platen collectie nooit gebeurd: ik wist toen precies wat ik had. Volgens mijn zwager een kwestie van leeftijd. De platen zijn gekocht terwijl je jong was en in de vormende jaren van je leven. Volgen mij heeft het er ook mee te maken dat de verassing eraf is. Je koopt CD’s omdat je de plaat ook had. Je weet wat er op staat en dat je het mooi gaat vinden. Met platen was het anders. Dat was toen geregeld een gok. Ik heb vaak met een plaat in de hand staan dubben in de winkel en die spanning brand de aankoop natuurlijk wel in je geheugen.
Hoe dan ook, ik wist dat ik zo ongeveer 70 CD’s had maar welke precies? Tijd om alles bij elkaar te verzamelen en op alfabetische volgorde op te bergen.
Het aantal CD’s klopte met wat ik gedacht had, waren er zelfs meer. Een ‘Best of’ van The Cats. Herinnerde ik me nog. Gekocht om ‘Sure He’s a Cat’ en ‘One Way Wind’. Prima muziek. Paul Simon’s ‘Graceland’. Niets mis mee. Emmylou Harris. Ook mooi. Maar waar waren de echte toppers? Het IJzeren Repertoire? AC/DC: noppes, niks. Led Zeppelin: evenveel. Van Halen: hun eerste en een live dubbel CD. Dat nog wel. Één luizige ‘Some Girls’ van de Rolling Stones. En zeker geen ‘Live and Dangerous’ van Thin Lizzy. Ik kon mijn ogen niet geloven. Hoe is het mogelijk?
Nu heb ik de laatste jaren eigenlijk alleen muziek geluisterd op de PC. De CD speler in de huiskamer draait al een poosje alleen kinderliedjes. En op de PC heb ik zo’n beetje alles wel. Maar ik dacht dat het allemaal geript was van CD. Ik heb nooit met Napster of Kazaa gewerkt en waar kon het anders vandaan komen? Mijn muziek collectie op de PC wat beter bekeken en ik was er snel achter: allemaal AllOfMP3. Kennelijk had ik daar toch wat meer van gedownload dan ik dacht. Zelfs CD’s die ik al had heb ik er nog eens gekocht. Oeps.
Duidelijk dus. Mijn verlanglijstje is de komende jaren geen probleem. Maar ik ben zelf ook al aan het kopen gegaan. Bijvoorbeeld deze jongen: Neil Young’s Decade. Het was vroeger een dure drie dubbel LP. Zo’n gulden of veertig als ik me goed herinner. Het is een poosje een vrij zeldzame en dure CD geweest maar tegenwoordig valt hij in de categorie drie voor vijfentwintig euro. Zo heb ik hem bij de Free Record Shop weg. Een verzamel album door de Neil Young zelf samengesteld als viering van zijn tienjarig jubileum als artiest. Op de binnenhoes een hand geschreven krabbeltje bij elk nummer. Deze unieke krabbels zijn in een boekje bij de CD gestopt. Geeft gelijk sfeer aan het geheel. Mooie selectie met wat oud Buffalo Springfield materiaal dat je anders moeizaam bij elkaar moet sprokkelen. Young’s keuze komt heel goed overeen met wat zijn publiek als zijn beste nummers beschouwd. Stevige, lange gitaarrock en introverte countryrock, alles komt aan bod. Een mix die nooit verveeld. Heeft maar een beperking en dat is dat het niet geschikt is als work-out muziek. Ik heb het geprobeerd maar op de racefiets werkt het gewoon niet. Er zijn wat uitzonderingen als ‘Powderfinger’ en ‘Like a Hurricane’ maar de rest is meer voor consumptie in de kroeg.
